Maak kennis met Ahmed
Het academiejaar is alweer bijna halfweg; een 100-tal studenten woont sedert september in Keizersberg. Uiteraard stellen we er graag enkele aan jullie voor. In deze editie van onze nieuwsbrief lees je het verhaal van Ahmed, die weliswaar studeert aan de Henallux Universiteit van Namen maar om specifieke redenen in Keizersberg verblijft.
Op stage in Keizersberg
‘Ik ben Ahmed en ik volg een bachelor cybersecurity aan de Universiteit van Namen’, zo gaat Ahmed op een warme oktoberavond van start. ‘Ik verblijf sedert begin oktober op Keizersberg. Ik ben hier eigenlijk puur per toeval terecht gekomen. Dat is een lang verhaal waarbij werkelijk de ganse wereld in het vizier komt. Het zit zo: als onderdeel van mijn huidige studies moet ik een stage doen. Nu was het mijn plan om daarvoor naar Zuid-Korea te gaan. Hoezo Zuid-Korea? Wel, vóór ik in Namen studeerde, deed ik Computerscience in Louvain-la-Neuve. In het kader van die opleiding ging ik op Erasmus naar Finland. Daar raakte ik bevriend met een Zuid-Koreaanse student. En aangezien ik graag reis, dacht ik: waarom geen stage proberen doen in Zuid-Korea? Jammer genoeg is dat niet gelukt, en zo ben ik uiteindelijk in Leuven terecht gekomen. Ik woon met mijn familie in Jemeppe-sur-Sambre, en in het begin van mijn stage pendelde ik van huis naar hier en terug. Maar omdat dat wel zes uur per dag in beslag nam, besloot ik een kamer te zoeken in Leuven. De baas van het bedrijf waar ik nu werk, kent Keizersberg en wist dat hier studentenkamers waren. Zo ben ik – iets of wat later dan mijn kotgenoten – op Keizersberg beland. Tot mijn hele grote tevredenheid overigens’, lacht Ahmed.
Een jong maar bewogen leven
‘Mijn naam verraadt dat ik buitenlandse roots heb’, gaat Ahmed verder. ‘Hoewel ik nu de Belgische nationaliteit heb, ben ik Palestijn van oorsprong. In 2015 ben ik met mijn familie, mijn vader, moeder en zussen, in België terecht gekomen. Mijn familiegeschiedenis is – om het zacht uit te drukken – bewogen. Tijdens de oorlog van 1967 vluchtten mijn grootouders met hun kinderen vanuit Gaza naar Libië – weg van het geweld dat ons, Palestijnen, in Israël werd aangedaan. Ik ben zelf in Libië geboren. Na de revolutie in Libië in 2011 werd het ook daar heel moeilijk leven. Scholen werden bijvoorbeeld gesloten; wij – als kinderen – konden niet meer naar school. In die context ontstond in mijn brede familie het idee om met zijn allen te emigreren naar Canada. Het proberen regelen van die migratie nam nogal wat tijd en moeite in beslag. En dus beslisten mijn ouders dat ik, omdat ik toch niet naar school kon, ver weg van waar wij woonden, in de meubelfabriek van mijn oom moest gaan werken. Een hard leven zo ver van mijn gezin, al was ik er ook gelukkig omdat ik er samen met mijn neven leefde.
Mijn ouders probeerden in de tussentijd het vertrek naar Canada te organiseren. Helaas mislukte dat: de emigratie zou enorm veel geld kosten zonder dat er enige garantie was op succes. Dat plan ging dus niet door. Maar niettemin wilde iedereen weg: het was gewoon te gevaarlijk geworden in Libië. En zo viel onze ganse familie uit mekaar. Mijn ouders beslisten te vluchten naar België; andere familieleden kwamen in Saoedi-Arabië, in de Verenigde Arabische Emiraten of in Egypte terecht. Daardoor verloor ik het contact met mijn neven, wat me veel verdriet deed.
Wij staken in een boot de Middellandse zee over en kwamen als vluchtelingen in Italië terecht. Vandaar trokken wij, soms te voet, verder tot we uiteindelijk in België aankwamen. We werden ondergebracht in een klein asielcentrum in Hotton, in Wallonië. Voor mijn ouders was dat een zware tijd, maar ik was nog een kind en vond de contacten met andere kinderen van over de wereld wel boeiend. Van de vele talen die je er hoorde, stak ik wel een en ander op. Uiteindelijk verhuisden we vanuit dat centrum naar een huis in Jemeppe-sur-Sambre, waar mijn ouders nog altijd wonen.
Nadat ik eerst een taalbad kreeg in de Franstalige tegenhanger van het OKAN-onderwijs, stroomde ik in in het 3de jaar in een middelbare school. Omdat mijn Frans niet goed genoeg was, was dat aanvankelijk geen succes. Uiteindelijk slaagde ik toch in een sterke wetenschappelijk-wiskundig gerichte richting. Het was mijn droom om met deze opleiding als basis dokter te worden, of piloot. Je moet weten dat Palestijnen in de diaspora niet de nationaliteit krijgen van het land waar ze wonen. Vaak zijn ze stateloos en mogen ze dus nauwelijks reizen. Ik denk dat die achtergrond mijn interesse in vliegen verklaart: eindelijk vrij zijn en kunnen gaan waar je wil. Maar omdat ik op dat moment de Belgische nationaliteit nog niet had, ging dat plan ook niet door. Zo kwam ik uiteindelijk in Computerscience en nu dus in Cybersecurity terecht.’
België of Finland
‘Waar ik uiteindelijk mijn leven zal doorbrengen, weet ik nog niet’, gaat Ahmed verder. ‘Finland behoort absoluut tot de mogelijkheden. Zoals gezegd ging ik er tijdens mijn Erasmus-jaar naartoe. Ik ben echt verliefd geworden op het Finse onderwijssysteem. Je krijgt er les in kleine klassen en je wordt als student gestimuleerd om zelfstandig te leren en oplossingsgericht te werken. Als je er niet uit raakt, kan je altijd bij een docent terecht, maar je wordt ten allen tijde uitgedaagd om zelf aan het werk te gaan. Op de projecten die je voorstelt, word je beoordeeld. Een hele knappe pedagogie. Bovendien is Finland enorm geavanceerd op het vlak van cybersecurity, wat voor mij natuurlijk heel interessant is. In Finland heb ik ook mijn Sloveense vriendin leren kennen. Ook zij was er, als pedagogiestudente, op Erasmus. Ook daarom betekent Finland dus heel veel voor mij.’
‘Maar mogelijkerwijs’, vertelt Ahmed verder, ‘blijven we, eens mijn vriendin en ik getrouwd zijn, toch in België. Ik heb immers ook bijzonder veel waardering voor dit land. België is een sterk land in Europa, met goed onderwijs, een stevig gezondheidssysteem en vooral, het is een humaan en veilig land. Misschien kunnen jullie je dat niet goed voorstellen, maar het is voor mij en mijn familie erg bijzonder: ’s ochtends wakker kunnen worden zonder angst dat je die dag mogelijkerwijs gedood zal worden, of voor je ideeën kunnen uitkomen zonder dat je bang moet zijn om opgepakt te worden. Ik ben België ontzettend dankbaar voor het leven dat wij hier gekregen hebben en ik wil dus absoluut iets teruggeven aan het land.’
Living an experience
‘Ik ben erg blij dat ik op Keizersberg ben terecht gekomen’, zegt Ahmed tenslotte. ‘Hier leef je in een experience: met de mensen die hier wonen en werken, de inspiratie die hier hangt, de oude waarden die je hier nog belichaamd ziet, de rust van het gebouw. Je bereikt hier vanzelf een zekere innerlijke vrede; je wordt hier vanzelf wat meer filosofisch of religieus. Dat mijn vriendin ook van abdijen houdt, speelt daarbij zeker ook een rol. Ik ben moslim en zij is katholiek. Onze kinderen zullen we breed-religieus opvoeden. Religie, in een open en niet extreme vorm, leert je hoe je vriendelijk en goed kan zijn. Het maakt een mens humaner. In dit oude gebouw mogen vertoeven, is voor mij dan ook erg inspirerend.’
Meet Ahmed
The academic year is already several weeks old; many new students have moved into Keizersberg. Naturally, we would like to introduce some of them to you. In this edition of our newsletter, you can read the story of Ahmed, who is studying at the Henallux University of Namur but is staying at Keizersberg for specific reasons.
Internship at Keizersberg
‘My name is Ahmed and I am studying for a bachelor's degree in cybersecurity at the University of Namur,’ Ahmed begins on a warm October evening. "I have been staying at Keizersberg since the beginning of October. I actually ended up here purely by chance. It's a long story that involves the whole world. The thing is, as part of my current studies, I have to do an internship. My plan was to go to South Korea for that. Why South Korea? Well, before I studied in Namur, I studied computer science in Louvain-la-Neuve. As part of that programme, I went to Finland on Erasmus. There, I became friends with a South Korean student. And since I love to travel, I thought: why not try to do an internship in South Korea? Unfortunately, that didn't work out, and so I ended up in Leuven. I live with my family in Jemeppe-sur-Sambre, and at the beginning of my internship I commuted from home to here and back. But because that took up six hours a day, I decided to look for a room in Leuven. The boss of the company where I now work knows Keizersberg and knew that there were student rooms here. That's how I ended up at Keizersberg, a little later than my flatmates. To my great satisfaction, by the way,' laughs Ahmed.
A young but eventful life
‘My name reveals that I have foreign roots,’ Ahmed continues. "Although I now have Belgian nationality, I am Palestinian by origin. In 2015, I ended up in Belgium with my family, my father, mother and sisters. My family history is – to put it mildly – eventful. During the 1967 war, my grandparents fled with their children from Gaza to Libya – away from the violence inflicted on us Palestinians in Israel. I myself was born in Libya. After the revolution in Libya in 2011, life there also became very difficult. Schools were closed, for example, and we children could no longer attend school. In that context, my extended family came up with the idea of emigrating to Canada together. Trying to arrange that migration took quite some time and effort. And so my parents decided that, since I couldn't go to school anyway, I should go and work in my uncle's furniture factory, far away from where we lived. It was a hard life so far away from my family, although I was also happy because I lived there with my cousins.
In the meantime, my parents tried to organise the move to Canada. Unfortunately, that failed: emigration would cost a lot of money without any guarantee of success. So that plan was abandoned. Nevertheless, everyone wanted to leave: it had simply become too dangerous in Libya. And so our entire family fell apart. My parents decided to flee to Belgium; other family members ended up in Saudi Arabia, the United Arab Emirates or Egypt. As a result, I lost contact with my cousins, which made me very sad.
We crossed the Mediterranean Sea in a boat and ended up in Italy as refugees. From there, we travelled on, sometimes on foot, until we finally arrived in Belgium. We were housed in a small asylum centre in Hotton, in Wallonia. It was a difficult time for my parents, but I was still a child and found the contact with other children from all over the world fascinating. I picked up a few words and phrases from the many languages you heard there. Eventually, we moved from that centre to a house in Jemeppe-sur-Sambre, where my parents still live.
After first being immersed in the French-speaking equivalent of OKAN education, I entered the third year of secondary school. Because my French was not good enough, this was not a success at first. In the end, I did manage to pass a strong science and mathematics-oriented course. My dream was to use this education as a basis to become a doctor or a pilot. You should know that Palestinians in the diaspora do not obtain the nationality of the country where they live. They are often stateless and therefore hardly allowed to travel. I think that background explains my interest in flying: finally being free and able to go wherever you want. But because I didn't have Belgian nationality at the time, that plan didn't work out either. That's how I ended up in Computer Science and now in Cybersecurity.
Belgium or Finland
“I don't know yet where I will ultimately spend my life,” Ahmed continues. 'Finland is definitely a possibility. As I said, I went there during my Erasmus year. I really fell in love with the Finnish education system. You are taught in small classes and, as a student, you are encouraged to learn independently and work in a solution-oriented way. If you get stuck, you can always ask a teacher for help, but you are always challenged to do the work yourself. You are assessed on the projects you propose. It's a very clever teaching method. What's more, Finland is extremely advanced in the field of cybersecurity, which is of course very interesting to me. I also met my Slovenian girlfriend in Finland. She was there on Erasmus as a pedagogy student. That's another reason why Finland means so much to me.
‘But possibly,’ Ahmed continues, ‘once my girlfriend and I are married, we will stay in Belgium after all. After all, I also have a great deal of appreciation for this country. Belgium is a strong country in Europe, with good education, a robust healthcare system and, above all, it is a humane and safe country. Perhaps you cannot imagine what that means, but for me and my family it is very special: being able to wake up in the morning without fear that you might be killed that day, or being able to express your ideas without fear of being arrested. I am incredibly grateful to Belgium for the life we have been given here, and I definitely want to give something back to the country.
Living an experience
“I am very happy that I ended up at Keizersberg,” Ahmed concludes. 'Here, you live an experience: with the people who live and work here, the inspiration that surrounds you, the old values that you still see embodied here, the tranquillity of the building. You automatically achieve a certain inner peace here; you automatically become a little more philosophical or religious. The fact that my girlfriend also loves abbeys certainly plays a role in this. I am Muslim and she is Catholic. We will raise our children to be broadly religious. Religion, in an open and non-extreme form, teaches you how to be kind and good. It makes a person more humane. Being able to stay in this old building is therefore very inspiring to me.