Maak kennis met de unit-heads van de studentenresidentie Keizersberg
In deze editie: Kyrill van de westvleugel
De studentenresidentie van Keizersberg bestaat uit 5 gangen: drie in de westvleugel, één in de zuid- en één in de oostvleugel. In elke gang wonen tussen de 14 en 24 studenten. Ze hebben elk een eigen kamer maar delen het sanitair en de keuken. Daar kunnen ze hun potje koken, elkaar ontmoeten of activiteiten organiseren. Om het samenleven gesmeerd te laten verlopen zijn er per gang 2 unit-heads: twee studenten die het sociale leven op de gang in de gaten houden, koesteren, verzorgen en activeren. In de westvleugel zijn dat Wout en Arthur (W1), Marthe en Marvin (W2), en Kyrill en Tibo (W3). Yossarian en Laure zijn de verantwoordelijken in de zuidvleugel; en Heline en Michelle nemen de functie van gangverantwoordelijke op aan de oostkant van de abdij. Heline, Michelle en Tibo leerden jullie in vorige edities al kennen. Vandaag stellen we graag Kyrill aan je voor.
Een Europese nomade
‘Mijn naam is Kyrill, ik ben 20 jaar, studeer geografie “and I’m still young and curious’, stelt Kyrill zich voor in het Engels. Want hoewel Kyrill de Belgische nationaliteit heeft, is Engels de taal waarin hij het makkelijkst denkt en spreekt. Dat heeft zo zijn redenen. ‘Mijn vader is Belg, mijn moeder is Oekraïens’, begint Kyrill. ‘Ik groeide dus sowieso al op in twee culturen. Daarnaast woonde ik al op heel wat verschillende plaatsen in Europa. Mijn vader is diplomaat wat inhoudt dat we met ons gezin om de zoveel tijd van standplaats veranderen. Ik ben geboren in Roemenië, in Boekarest. Ik heb daar de eerst twee jaren van mijn leven gewoond, maar ik heb er geen actieve herinnering meer aan. Nadien verhuisden we naar Kiev, waar ik in de kleuterklas vloeiend Oekraïens leerde spreken. Na Kiev kwamen we in Brussel terecht, waar ik mijn basiskennis van het Nederlands leerde. Hoewel ik ook Vlaamse roots heb, voelde ik mij toch een outsider, want de Vlaamse cultuur is heel anders dan diegene die ik tot dan toe gekend had. Na Vlaanderen volgden enkele jaren in Praag, in Tsjechië. Daar leerde en studeerde ik in het Engels – toen had ik geen zin om nog eens een extra taal te leren. Ik kwam er terecht in een hele fijne school waar ik fijne vrienden maakte en voelde me thuis. Ik genoot enorm van mijn tijd in Tsjechië: het is een zeer mooi land met vriendelijke mensen. Na Praag verhuisden we naar Oslo in Noorwegen. Daar, op een internationale school, bracht ik mijn tienerjaren door. Een fantastische school, opnieuw, die een grote impact had op mijn leven: ik ben er open gebloeid, werd wat extraverter en heb daar heel wat sociale skills opgedaan. In 2020 kwamen we terug naar Brussel, midden in de corona crisis. Dat was echt een schok: we kwamen van een plek waar er nauwelijks restricties waren en moesten hier opeens in afzondering leven. Het hoeft geen betoog dat dat van grote invloed was op mijn integratie in België: ik zag geen kat en kon niemand leren kennen.
Een dergelijk nomadisch leven heeft zijn voor- en nadelen’, gaat Kyrill verder. ‘Het belangrijkste negatieve punt is dat je moeilijk vriendschappen kan onderhouden. Ik kan wel eens jaloers zijn op mensen die van kinds af aan goeie vrienden hebben. Ik moet altijd opnieuw beginnen. Dat geeft zeker een gevoel van eenzaamheid. Tegelijk genereert dat nadeel ook een voordeel: ik moét wel naar buiten treden en actief contacten opzoeken. Ik moét sociaal vaardig zijn. Dat geeft ook opportuniteiten want daardoor evolueer je ook als mens. Ik was vroeger veel meer verlegen en ben dat nu niet meer. Over het algemeen zou ik dus zeggen dat dit leven me vooral positieve ervaringen heeft gegeven. Hierdoor heb ik me een idee kunnen vormen van de wereld in zijn geheel. Ik heb kennisgemaakt met heel wat andere culturen en heb daardoor heel wat inzichten omtrent de wereld en de mens opgedaan. Het heeft mij als mens ook gevormd: ik sta in het algemeen heel open voor nieuwe ervaringen, nieuwe mensen en veranderingen. Als ik bijvoorbeeld ergens té lang ben, voel ik het kriebelen en wil ik andere wegen uit. We wonen nu 4 jaar in België, en eigenlijk voel ik dat ik van woonplaats wil veranderen. Voor mijn familie gaat dat ook effectief het geval zijn: zij verhuizen in de zomer naar Belgrado in Servië. Omdat ik hier studeer, zal ik alleen achterblijven in Leuven. Maar op termijn wil ik zeker ook meer internationaal leven. Mijn enige voorwaarden zijn dat het veilig moet zijn op de plek waar ik naartoe ga en dat er een zeker niveau van comfort is. Leven in Latijns-Amerika of in Azië, ja het zegt me wel iets.’
Mijn thuis op Keizersberg
‘Het was in zekere zin niet de bedoeling dat ik voor mijn studies in Leuven zou terecht komen’, vertelt Kyrill. ‘Eigenlijk wou ik naar Amsterdam. Mijn plan was om film te gaan studeren. Mijn applicatie voor die opleiding werd aanvaard, maar mijn ouders adviseerden me voorzichtig om best toch iets anders te gaan doen – de bezorgdheid van ouders over het onzekere toekomstperspectief wat tewerkstelling betreft, je verstaat dat allicht’, lacht Kyrill. ‘Dus besliste ik om een opleiding geografie te volgen, ook een studie die me interesseerde. Omdat ik in Amsterdam geen huisvesting vond, en mijn ouders in België zaten, ben ik voor die studie naar Leuven gekomen.
Geografie is een super interessante studie met heel veel mogelijkheden. Dit jaar ben ik aan het uitzoeken waar ik precies naartoe wil, want volgend jaar moet ik kiezen welke sub-richting ik wil volgen. Ik merk dat ik geboeid ben in het maken van kaarten, maar ook sociale geografie interesseert me. Ik wil alleszins een richting uit die mij zal toelaten om later een internationale baan te hebben, en een deels praktische job waar ik met mensen kan werken. Alleen op een kantoor zitten heb ik liever niet’, stelt Kyrill nog.
‘Keizersberg leerde ik kennen via een vriend. Ik kwam kijken en it looked like a nice place. Dat blijkt het in de realiteit ook te zijn. Ik apprecieer diverse facetten ervan. Keizersberg is in de eerste plaats een mooi gebouw, in een prachtige groene omgeving. Dat vind ik fijn. Ik wil niet in het centrum van een stad wonen; ik wil zijn waar het rustig is, waar ik makkelijk in de natuur kan gaan wandelen. Dat kan hier.
Daarnaast is er het leven op onze gang. Het eerste jaar op W3 was een hele leuke ervaring: we kwamen goed overeen met elkaar, we vormden echt een gemeenschap. Dat is ook dit jaar het geval. Voor mij is dat heel belangrijk omdat – meer dan voor Vlaamse studenten – dit hier ook mijn thuis is. Zeker wanneer mijn familie in de zomer naar Servië zal verhuizen, is dit gewoon de plek waar ik woon. Mede daarom heb ik mij ook kandidaat gesteld om gangverantwoordelijke te zijn. De goeie sfeer die er vorig academiejaar was, wilde ik graag verder gezet zien. Als unit-head kon en kan ik daar mijn steentje toe bijdragen. Ik vind het fijn om sociale contacten op gang te brengen: dat doet deugd aan iedereen die hier leeft. En zelf vind ik hier op die manier een warme thuis.’